جزاير موجود در خليج پارس، از هزاره دوم پيش از زايش عيسی تا کنون بخشی از خاک ايران بحساب می آمده است. تمام بندر ها و ساحل های شمالی و حتا بسياری از بندر های جنوبی خليج پارس از جمله جزاير سه گانه ابو موسی؛ تنب بزرگ و تنب کوچک با نام هایی ايرانی به ايران تعلق داشته است. در کتيبه ای که از داريوش بزرگ در بيستون هست بر مالکيت ايران به آبها و سرزمين های اين بخش از جنوب ايران اشاره دارد. در نقشه های رسمی و نيمه رسمی که توسط دولت بريتانيا در گذشته چاپ شده اين جزيره ها و بندر ها را جزو خاک ايران نشان داده است.
اگر از سال 1800 بدنبال هجوم پرتقالی ها و سپس تسلط امپراتوری انگلستان اين جزيره ها در اشغال انگلستان بوده است دليل بر رفع مالکيت جزيره ها و بندر ها نمی تواند باشد. گذشته از آن توافق امضا شده در دوران شاهنشاهی توسط آقای عباسعلی خلعتبری مبنی برخروج نيروهای انگليس از اين جزيره ها سند ديگری برمالکيت جزيرها است.
اين مرز ها و تمام مرز هایی که در پی قرارداد 1975 الجزيره مشخص و در سازمان ملل ثبت شده است غير قابل مذاکرده است.
به اشتراک بگذارید:(کدنویسی این ابزارک)
::
::
::
